U be nje vite qe jam ne burge dhe femijet nuk kan ardhur te me vizitojne, ja si eshte jeta i sjelle ne jete e duron dajakun per ta dhe ta kthejne kurrizine…- Pershendetje Histori Te Jetes, tani qe po shkruaj jam pas hekurave te qelise. Nganjehere mendoj se eshte me mire qe ndodhem ketu sesa te isha ne shtepi duke u maltretuur nga burri. Madje per mua burgimi i perjetshem do te ishte zgjidhje e halleve qe kam. As nuk kam c’e dua me lirine. Vetem te keqija do te me vijne prej saj. Jam denuar me disa vite burg sepse kam plagosur bashkeshortin, ngaqe me rrihte ne menyre kafsherore. Per 20 vite martese i kam bere hyzmet atij dhe femijeve dhe e kam duruar edhe dajakun, por nuk kisha me durim. E humba arsyen dhe nuk e mbajta veten. Ate nate kur e qellova, ai erdhi i pire, pa asnje arsyje me goditi dhe me tha se do me ma merte jeten se une isha e cmendur. Me qellonte si i terbuar dhe nuk e di nga e gjente gjithe ate fuqi. Nuk durova dot me. Kurr ra ne toke dhe po i dilte gjaku u tremba dhe mora policine. E cuan ne spital dhe shpetoi, kurse mua me futen ne burg. E pranova fajin menjehere. Kisha frike nga liria se e dija qe po te me linin te lire, ai do te me vriste. Me erdhi vajza motres ketu ne burg per te me pare. E pyeta per femijet e mi, se kam nje djal dhe dy vajza, me tha se ata nuk donin te me flisnin, se sme kishin me nene meqe u kisha qelluar babain. Kjo ishte dhimbja ma e madhe per mua. Nuk e prisja nga femijet e mi qe mos te me vinin se ata i din te gjitha, ata kan qene te pranishem ne shtepi kur ai me maltretone. Me kishin dale krah sa e sa here dhe u vinte keq per mua. Edhe une i kam mbrojtur kur babi tyre i rrihte si ti kishte hasm. Te pakten ata qe e njohin mire babain e tyre nuk duhej te mbanin kete qendrim. Nuk duhej te me kthenin shpinen. U be nje vit qe jam ne burg dhe femijet nuk kan ardhur te me shikojne. Ja si eshte jeta, i sjell ne jete femijet, duron dajakun per ta dhe ata ta kthejne kurrizin. I kishin thene vajzes se motres qe nuk duhej ti kisha qelluar me thike babait po me mire te kishe duruar. A pak po ju duket 20 vite durim? Ata e dine qe babain e kane kri*****. Jo te me dalin ne krah mua po ti dalin ne krah te kri*****it qe ua ka maltretuur nenen gjith jeten. Kurse burri i ka cuar fjale familjes time motrave vellzerve, qe do me lenduse kur te dal nga burgu. Une kam vdekur ne shpirt dhe nuk me bejn pershtypje kercnimet e tij. Nuk e vuaj fare izolimin. Te kem te kaloj gjith jeten ketu brenda se jasht nuk kam njeri qe me pret per mire. Erdhen edhe vellezerit kur me futen ne burg dhe me pyten se pse arrita ne ket pike. Pse nuk ju kerkova ndihme. Bejne gjoja sikur nuk e dinin qe une kisha probleme me burrin, qe me rrihte gjithmone. E dinin dhe benin sikur nuk kuptonin se kishin hall mos u ngecsha atyre ne shtepi. Keto hipokrizi nuk i duroj dot me. Ja si perfundon njeriu i sakrificave ia kthejne kurrizin te gjithe, edhe femijet e vet. Ctju them me, pas hekurave jam me mire se jasht. Femijat me kan ngarkuar me nje merzi te madhe. Vetem ata doja qe te me kuptonin. Ata qe kane qene aty kur burri me rrihte si i terbuar dhe une vetem strukesha neper cepa pa guxuar te ngrija as syte. Ata qe e dine se sa kam qare dhe sa palge me ka krijuar ne shpirt e ne trup babai i tyre. Por i harruan te gjitha. Babai u dhimbset, kurse nena jo. Keshtu e kuptoj qendrimin qe po mbajne dhe jam shume e lenduar. Nuk dua as falje as shkurtim denimi. Te kene te ma zgjasin denimin e te me mbajne ketu se jasht eshte me ferr per mua.
About the author
